انجمن تئاتر دفاع مقدس باید نمایشنامهنویسانی که دغدغه دفاع مقدس دارند را شناسایی کرده و برای با بیان مطلب برای آنها کارگاههای آموزشی برگزار کند.
به گزارش سایت ایران تئاتر نغمه ثمینی بازخوان پنجمین دوره مسابقه نمایشنامه نویسی مقاومت با بیان مطلب فوق در گفتوگو با روابط عمومی این انجمن گفت:«برپایی کارگاههای آموزشی نمایشنامهنویسی در دورههای سه ماه و شش ماهه با موضوع دفاع مقدس توسط اساتیدی که به این موضوع در آثار خود توجه ویژه دارند، مانند علیرضا نادری و... میتواند به رشد کیفی آثار نمایش دفاع مقدس کمک کند.»
این نمایشنامه نویس افزود:«این انجمن باید هنرمندانی را که دغدغه آنها دفاع مقدس است شناسایی کرده و با در اختیار گذاشتن امکانات، زمینه آموزش و رشد این هنرمندان را فراهم کند.»
وی با اشاره به این نکته که بسیاری از نمایشنامهنویسان، این هنر را آسان تصور میکنند، خاطر نشان کرد:« با گذاشتن امکانات در اختیار هنرمندان دفاع مقدس، جوانان، دانشجویان تئاتر و علاقمندان به این موضوع میتوان ایجاد انگیزه کرد و از دیدگاههای سود طلبانهای که باعث جذب برخی از افراد در این مسابقات میشود، جلوگیری کرد.»
بازخوان پنجمین مسابقه نمایشنامهنویسی تئاتر مقاومت تصریح کرد:« به نظر من مشکل اصلی نمایشنامهنویسی دفاع مقدس یک مشکل عمومی بوده و جدا از جریان نمایشنامهنویسی کشور نیست؛ بسیاری از هنرمندان، این هنر را جدی نمیگیرند.»
ثمینی افزود:«تکنیک، مهمترین ویژگی کار یک نمایشنامهنویس است و این بستگی به دیدگاه نمایشنامهنویس هم دارد که آیا هدفش خلق کردن یک اثر است یا فقط میخواهد چند دیالوگ ارائه کند.»
این مدرس دانشگاه در ادامه گفت:«تئاتر دفاع مقدس بیشتر از ضعف تکنیکی رنج میبرد تا محتوایی. محتوا، بیشتر یک موضوع شخصی است.»
این نمایشنامهنویس خاطرنشان کرد:«به نظر من قبل از آن که محتوا و تکنیک را از هم تفکیک کنیم باید بزرگترین مشکل یعنی آسان گرفتن این هنر توسط خود نویسندگان را بررسی کنیم.»
وی افزود:«در مسابقه نمایشنامهنویسی چه ممیزی باشد و چه نباشد، اگر آثار، جدی گرفته نشده و به آنها توجه نشود، نمیتوانیم کار قابل قبولی ارائه دهیم.»
ثمینی همچنین از عدم وجود کمالگرایی و روح در آثار نمایشی دفاع مقدس به عنوان بارزترین مشکل یاد کرد و متذکر شد:«بیشتر آثاری که در پنجمین مسابقه نمایشنامهنویسی تئاتر مقاومت شرکت کرده بودند، نمایشنامههای سردستی بودند و در آنها روح کمال گرایی دیده نمیشد.»