تو خود حجاب خویشی

هر هفته به شوق آمدنت به انتظار می نشینم   و  قطره اشکی در چشمانم حلقه میزند

تا بیایی و مرا و میلیونها و بی نهایت انسانها و مخلوقات عالم را با آمدنت خرسند نمایی  

وقتی که شب میشود و نمی آیی! از خود می پرسم چرا نیامد ؟ 

آیا لیاقت نداریم ؟ آیا موعدش نشده ؟ آیا دنیا باید به آخر برسد ؟ و هزاران آیا و چرا هایی دیگر . 

اما وقتی خوب در سکوت خود گوش تیز میکنم . متوجه میشود که ندایی از دل بر میآید میگوید من آمدم .هستم . در کنار تو . در قلب تو . در پیش شما . خود حجاب ایجاد کردید که مرا نمی بینید . من خوب شما را میبینم و اعمال شما را نظاره گر هستم . آیا وقت آن نرسیده که بخود بیایید و از حجاب خود و منیتها  و نفسانیات بیرون آید. ؟  

اینجاست که بخود می گویم . عجب ! تو خود شکن که آینه شکستن خطاست . 

تو خود حجاب خویشی حافظ از میان بر خیز  

                                              السلام علیک یا اباصالح امهدی (عج)