نسان‌ چیزی‌ نیست‌ جز زندگی‌اش‌ ‌‌نگاهی‌ به‌ نمایش‌ “دربسته” نوشته‌ی‌ ژان‌ پل‌ سارتر جمعه 11 اسفند 1385  ساعت 4:15:00 PM      تعداد بازدید: 92 ایران تئاتر -  سرویس بین‌الملل

‌‌والاس‌ فاولی‌ ترجمه:مجتبی پورمحسن اولین‌ اجرای‌ “دربسته”ی‌ ژان‌ پل‌ سارتر قبل‌ از آزادی‌ پاریس‌ در دو ویوکس‌ کلمبیر،در می‌ 1944 بود. شخصیت‌ها یک‌ مرد و دو زن، خود را در جهنمی‌ می‌یابند که‌ برایشان‌ نشیمنی‌ با مبلمان‌ فرمانروای‌ دوم‌ فراهم‌ شده. هریک‌ به‌ دوتای‌ دیگر برای‌ خلق‌ کمی‌ خیال‌ درباره‌ی‌ خود نیاز دارد. از آنجاییکه‌ وجود از نظر سارتر، اراده‌ای‌ است‌ که‌ فرد براساس‌ آن‌ آینده‌ را طرح‌ ریزی‌ می‌کند و آینده‌ فرد را شکل‌ می‌دهد - نقطه‌ی‌ مقابل‌ وجود، جایی‌ که‌ فرد نیرویی‌ برای‌ خلق‌ آینده‌اش‌ ندارد جهنم‌ اوست. این‌ معنای‌ جهنم‌ سارتری‌ در نمایش‌ اخلاقی‌ “دربسته” است. گناه‌ گارسین‌ بزدلی‌ بوده. او در جهنم‌ تلاش‌ می‌کند تا از دو زنی‌ که‌ برای‌ همیشه‌ با او در یک‌ اتاق‌ و زیر نور شدید محبوسند، به‌ عنوان‌ آیینه‌هایی‌ که‌ در آنها چهره‌ای‌ راضی‌ و مطمئن‌ از خود را خواهد دید استفاده‌ کند. این‌ نمایش، نمونه‌ی‌ هنرمندانه‌ و ماهرانه‌ و بسیار منسجمی‌ که‌ در جریان‌ آن‌ تماشاگران‌ به‌ تدریج‌ واقعیت‌ شخصیت‌ها را درمی‌یابند، کیفرخواست‌ سارتر است‌ از کمدی‌ اجتماعی‌ و نقش‌ اشتباهی‌ که‌ هرکسی‌ در جامعه‌ بازی‌ می‌کند. مشهورترین‌ سخن‌ نمایش‌ به‌ وسیله‌ی‌ گارسین‌ ادا می‌شود، وقتی‌ که‌ می‌گوید جهنم، دیگر مردمان‌ هستند. تعریف‌ سارتر از گناه‌ بنیادی‌ بشر در موجزترین‌ شکل‌ ممکن‌ در همین‌ جمله‌ تصویر می‌شود. وقتی‌ تصویری‌ که‌ انسان‌ از خودش‌ دارد به‌ وسیله‌ی‌ آنهایی‌ که‌ او را می‌بینند شکل‌ می‌گیرد، در تصویر تحریف‌ شده‌ای‌ که‌ آنها به‌ او نشان‌ می‌دهند انسان‌ چیزی‌ را که‌ فیلسوف، اصالت‌ وجود نامیده‌ زیر سوال‌ برده‌ است. به‌ علاوه‌ او امکان‌ ارایه‌ تصویر خود در حال‌ و آینده‌اش‌ را در کاملترین‌ وجه‌ ممکن‌ از بین‌ برده‌ است. در موقعیت‌های‌ اجتماعی‌ ما نقشی‌ که‌ جزو خودمان‌ نیست‌ را بازی‌ می‌کنیم‌ اگر از روی‌ بی‌ارادگی‌ آن‌ بخش‌ شویم‌ در نتیجه‌ از تصمیمات‌ و انتخاب‌های‌ مهمی‌ که‌ شخصیت‌ ما را شکل‌ می‌دهد دور خواهیم‌ بود. “آن” پس‌ از اقرار گناهانش‌ به‌ گارسین، شرارت‌ خود را تایید می‌کند و با جمله‌ای‌ که‌ به‌ اندازه‌ تعریف‌ گارسین‌ از جهنم‌ اهمیت‌ دارد حرفش‌ را تمام‌ می‌کند. او برای‌ زیستن‌ نیازمند رنج‌ دیگران‌ است. بازی‌ای‌ که‌ یک‌ نفر در قالب‌ فلان‌ شخصیت‌ در جامعه‌ ایفا می‌کند، نابودکننده‌ است. زیرا در آن‌ نقش‌ بازی‌ کرده‌ گرفتار می‌شود. ناروانی‌ شخصیت‌ اجتماعی، استعاره‌ی‌ نیرومندی‌ است‌ که‌ با آن‌ سارتر این‌ گناه‌ اصلی‌ را تجسم‌ می‌بخشد و غیرممکن‌ بودن‌ انتخاب‌ را برای‌ انسان‌ به‌ تصویر می‌کشد. صحنه‌ی‌ اتاق‌ پذیرایی‌ در جهنم، جایی‌ که‌ هیچ‌ جلادی‌ نیست‌ زیرا هریک، دو نفر دیگر را شکنجه‌ می‌دهد و فضای‌ خوفناکی‌ گوتیک‌وار، عقیم‌ سازی‌ تمایلات‌ جنسی‌ و آموزش‌ اخلاق‌ اگزیستانسیالیستی‌ را دارد. به‌ نظر می‌رسد گناه‌ گارسین‌ کوچکترین‌ باشد و او بیشتر از عقلانی‌ کردن‌ و فلسفه‌بافی‌ بی‌رحمانه‌ی‌ انیس‌ رنج‌ می‌کشد. در پایان‌ نمایش‌ گارسین‌ از مرگ‌ زودرس‌اش‌ شکایت‌ می‌کند. او زمان‌ کافی‌ برای‌ به‌ فعلیت‌ رساندن‌ خود ندارد. انیس‌ (که‌ برای‌ هرچه‌ گارسین‌ می‌گوید جواب‌ دارد) به‌ این‌ بیان‌ کاملا سارتری‌ پاسخ‌ می‌دهد: “انسان‌ چیزی‌ جز زندگی‌اش‌ نیست.”

ستاره هری پاتر و آخرین فیلمش

ستاره هری پاتر و آخرین فیلمش

منبع :جام جم

دانیل ردکلیف ستاره فیلم های هری پاتر در دو فیلم آخر این مجموعه نقش پسر جادوگر را بازی خواهد کرد. یکی از تهیه کنندگان کمپانی وارنر بروس در مصاحبه با بی بی سی اعلام کرد این کمپانی قراردادی را با دانیل ردکلیف برای بازی در ششمین فیلم سری هری پاتر تنظیم کرده است و تا ماه سپتامبر سال آینده برای هفتمین فیلم آمادگی خواهد داشت. «هری پاتر و فرمان ققنوس» پنجمین فیلمی است که بر اساس کتاب جی کی رولینگز در ماه ژوییه آماده نمایش خواهد شد. رد کلیف در سال 2000 در سن 11 سالگی اولین فیلم هری پاتر را بازی کرد. وی در سن 18 سالگی در فیلم جدید این سری در نقش جادوگر ظاهر خواهد شد. آخرین داستان منتشر شده هری پاتر با نام «هری پاتر و دره مرگبار» در سال 2010 به روی پرده می رود. آخرین فیلم هری پاتر بیش از 325 میلیون دلار فروش داشته است.

حمید سمندریان کار تشکیل گروه تئاتر ملی متوقف نشده است

حمید سمندریان در گفت‌وگوی اختصاصی با سایت ایران تئاتر: کار تشکیل گروه تئاتر ملی متوقف نشده است شنبه 12 اسفند 1385   ایران تئاتر -  سرویس خبر

حمید سمندریان سرنوشت گروه تئاتر ملی را در گرو حل مسائل اقتصادی و ساماندهی گروه‌های تئاتری دانست. حمید سمندریان که از مدتی قبل مسئولیت تأسیس گروه تئاتر ملی را به عهده گرفته است، در گفت‌وگو با سایت ایران تئاتر‌ گفت:«کار تشکیل گروه تئاتر ملی متوقف نشده، اما کُند شده است. چون بحث تعداد و نوع کارهایی که این گروه اجرا خواهد کرد در حال انجام است. این که چه مقدار از تولیدات باید ایرانی(ملی) باشد و چه مقدار می‌تواند ترجمه‌ای باشد را بررسی می‌کنیم.» وی با اشاره به مشکلات اداره تئاتر در زمینه محدودیت جا و تقاضای زیاد برای محل تمرین و همچنین اولویت‌های اجرایی گفت:«مسئولان بسیار امیدوارند که هر چه زودتر این گروه فعالیت خود را آغاز کرده و به صورتی دست من در پوست گردوی اجرای تئاتر گیر کند. با شرایط فعلی، گروه‌های بی‌صلاحیت و گروه‌های صلاحیت‌دار بدون محل تمرین فراوانی وجود دارند که باید سامان پیدا کنند. بچه‌های تئاتر نمی‌توانند مشکلات را خودشان حل کنند، برای مثال مسائل اقتصادی کلانی چون ساخت سالن برای استقرار گروه‌ها کار بچه‌های تئاتر نیست. نیازمند اقتصادی هستیم که رسیدن به این امکانات را فراهم کند.» وی ادامه داد:«مسائل مالی، فنی، اجرایی‌ گروه‌ها و تک تک اعضای حاضر در هر گروه و مسائل بسیار دیگری که نمی‌توان از آن نام برد، فکر ما را مشغول کرده است. شاید کسانی که بیرون ایستاده‌اند فکر کنند که ما قصور می‌کنیم، اما این طور نیست، در این مسیر پیشرفت‌هایی هر چند کُند اتفاق افتاده است.» این استاد و کارگردان تئاتر در پاسخ به این سوال که چه محدوده زمانی را برای رسیدن به حداقل موفقیت در شکل گیری گروه تئاتر ملی پیش‌بینی می‌کنید، گفت:«این اتفاق به شرطی رخ می‌دهد که در سطح کلان تئاتر شاهد تغییر باشیم. ما در یک جزیره زندگی نمی‌کنیم. هر یک از ما جزئی از یک کل هستیم. همچون حروف و اجزاء که در‌ نهایت یک صندلی را می‌سازند، به هم متصلیم. ترکیب این اجزا باید با‌ هم ‌مناسب باشد تا به شکل نهایی برسند. با این حال امیدواریمان را از دست نمی‌دهیم چون بچه‌های تئاتر خوشبین و از نظر اعتقادی امیدوار هستند. گرچه گاهی یأس دامنگیرمان می‌شود اما کارهایمان را پیش می‌بریم.»