تمثیلی از کنترل زندگی انسان به وسیله تلویزیون

The Truman Show

 تمثیلی از کنترل زندگی انسان به وسیله تلویزیون

کارگردان : پیتر ویر – فیلمنامه : اندرو نیکول – مدیر فیلمبرداری : پیتر بی زیو – موسیقی : برک هارد والویتز ، فیلیپ گلاس – بازیگران : جیم کری ، لورا لینی ، ناتاشا مک ال هونه – 102 دقیقه محصول 1998 آمریکا.

"ترومن بربنک" ساکن جزیره ای است که هرگز پا را از آن بیرون نگذاشته است. غرق شدن پدرش در دریا موجب هراس همیشگی او از دریا شده است.همسرش "مریل" پرستار است و خودش به عنوان بازاریاب در شرکت بیمه مشغول به کار و ظاهرا بسیار شاد و خوشحال بنظر می رسد.اما فکر دختری بنام "لورن" که با پدر ترومن به فیجی رفته بود ذهن او را به خود مشغول کرده است.

ترومن از حقیقت مهمی بی خبر است و آن اینکه از زمانی که به دنیا آمده به استخدام یک کمپانی تلویزیونی با مدیریت "کریستوف" تهیه کننده درآمده است و در تمام زندگی اش به شکل نمایش تلویزیونی  از جعبه جادویی به نمایش در می آید.اطرفیان او همگی بازیگرند. میلونها نفر به تماشای زندگی ترومن می پردازند و از تمامی اسرار او و حتی تمایلش به لورن که نام اصلی اش "سیلویا" است و برای رهایی ترومن نقشه می کشد مطلع هستند.

بتدریج ترومن به آنچه که در اطرافش می گذرد، مشکوک می شود. یک بار هم بطور اتفاقی بازیگری را می بیند که نقش پدرش را ایفا می کرد. کریستوف با شتاب ترتیب بخشی را می دهد که مجددا ترومن و پدرش با هم روبه رو شوند، اما اطمینان ترومن جلب نمی شود سعی می کند با مریل فرار کند اما به ناچار باز می گردند. سرانجام دوربین ها را فریب می دهد و با قایق فرار می کند. کریستوف با طوفان کامپیوتری سعی در بازگرداندن او دارد، اما ترومن در خروج را باز می کند و به دنیای بیرون پا می گذارد.

برخلاف آنچه که منتقدین درباره نکات عمیق فلسفی نهفته در نمایش ترومن گفته یا نوشته اند،پیتر ویر در همان ابتدای فیلم دست خویش را باز می کند و سپس با استادی می بندد.مجموعه های درون فیلم داستان را آشکار می سازند اما بیننده نمی داند پس از آن چه به وقوع خواهد پیوست.

جالب ترین ویژگی فیلم حضور جیم کری در نقش جدی است. او در قالب شخصیتهایی با حرکات دیوانه وار که هرگز به هیچکس روراست نیستند جا افتاده است.در اینجا اتفاقا او تنها کسی است که صداقت دارد و دروغ و ریا در کارش نیست اگر چه بعدها با دوز و کلک آشنایی می یابد. نکته آخر اینکه پایان فیلم بسیار رضایت بخش و در عین حال مبهم است.ترومن و به تبع او تماشاگران بر سر دو راهی می مانند و ناچار به اتخاذ تصمیمی حیاتی می شوند.

  منبع : گراند سینما